Het zijn dagen van onzekerheid.
De zon verwarmt mijn gezicht en gemoed.
Maar van binnen de zwaarte, het ongewisse, de onzekerheid.
De overlijdensadvertenties lezend. Schrikken: die is ook overleden.
Daarnaast de tijd en rust, de schone lucht.
Blauwe hemel, een genot naar te kijken.
Om naar binnen te laten komen, te voelen en te doorleven.
Ik vroeg een vriend ”hoe vaart gij?”… Hij antwoordde “ik ga vliegen!”.
Deze periode gaf hem een traan, en ook een uitdaging.
De ander komt al drie weken niet meer buiten.
Wat ik tegenkom is dat mensen een droom hebben, of een verlangen, maar daaraan niet of nog niet kunnen toegeven. Eigenlijk willen we allemaal graag ons verlangen leven, maar bedenken we van alles wat we voorrang geven. Dat noemen we de verleidingen van het leven. Die zijn vertrouwd, lekker en soms gemakkelijker. Ze houden je af van dat, wat je werkelijk te doen hebt. Ze hebben hun prijs. Want ze brengen je niet het ultieme geluk, of succes, of de flow waarin je wilt zijn. Het zijn verleidingen.
Deze tijd laat je beseffen, geeft ruimte of de noodzaak keuzes te maken. Kiezen om je verlangen of je droom te leven. Ervoor te gaan (staan).
Het coronavirus is confronterend, met haar gevolgen… het leidt tot veranderingen. Voor de manier waarop we denken, werken en delen met elkaar. Voor sommigen is dat een geweldig perspectief, een uitdaging. Voor anderen is het bedreigend, wordt de wereld heel klein.
We zijn gewend naar buiten te gaan, mensen te ontmoeten. In dichtbij contact, face to face, te inspireren en geïnspireerd te worden. Corona steekt daar een stokje voor en dwingt ons dit contact te vermijden. Daarom nodigen we je uit om op een andere manier te inspireren of je vraag te delen.